Nasza Kancelaria Adwokacka specjalizuje się w nabywaniu prawa własności przez zasiedzenie. Przeprowadziliśmy dziesiątki spraw, których przedmiotem było nabycie prawa własności przez zasiedzenie. Pomogliśmy wielu naszym Mocodawcom uregulować stan prawny nieruchomości, które potem mogli przekazać dalszym pokoleniom. 

Zasiedzenie jest jedną z tych instytucji od dawna uznawanych przez prawo rzymskie, w którym odpowiadały instytucje takie jak: usucaptio, longi temporis praescritpio. Zasiedzenie ogólnie mówiąc polega na nabyciu przez osobę nieuprawnioną prawa do rzeczy (min. prawa do własności nieruchomości) przez posiadacza, który nie dysponuje tytułem władania, wskutek długotrwałego i nieprzerwanego posiadania tzw. samoistnego tj. jak właściciel. w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. 

W konsekwencji więc mamy tu do czynienia z dwoma wzajemnie skrajnymi postawami:

1) pasywną – tj. osoby formalnie uprawnionej, która posiada tytuł własności) oraz:
2) aktywną – tzw. posiadacza, który wykonuje faktycznie funkcje i czynności tak, jakby uprawnienie właścicielskie rzeczywiście do niego należało np. robi remonty na nieruchomości, sadzi drzewa etc.

Konieczna aktywność posiadacza jest główną cechą, która wyróżnia zasiedzenie spośród innych instytucji prawa cywilnego. 

Wola owego właścicielskiego władania (posiadania) jest wewnętrznym nastawieniem dot. chęci danego postępowania z nieruchomością jak z własną (animus rem sibi habendo). Chodzi tu więc o czynnik psychicznych, którego cięzko ustalić czy też zweryfikować. Przy jego udowadnianiu nie można jedynie ograniczyć się do oświadczenia owego posiadacza. Takie subiektywne podejście byłoby sprzeczne z obowiązującym w naszym systemie prawnym tendencją do kształtowaniu kategorii obiektywnych co byłoby niebezpieczne z punktu widzenia bezpieczeństwa obrotu prawnego. Tak więc wolę posiadacza samoistnego należy oceniać wyłącznie na podstawie jego zewnętrznego nastawienia i działań na nieruchomości objętej wnioskiem np. robienie nakładów, wymiana dachu etc. W orzecznictwie przyjmuje się, że wola ta musi być być zamanifestowana na zewnątrz, tak aby była dostatecznie widoczna dla otoczenia, w którym działa władający nieruchomością. Takie sformułowanie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 11.08.2016 r. (I CSK 504/15) wskazując, że posiadanie cudziej żeby aby mogło być uznane za samoistne nie może ograniczać się wyłącznie do jej wewnętrznego przekonania, lecz także musi być dostrzegalnym na zewnątrz jego postępowaniem z rzeczą (nieruchomością) jak właściciel oraz I CSK 426/16, iż do zasiedzenia może prowadzić jedynie posiadanie jawne, które jest widoczne dla otoczenia. 

Kodeks Cywilny nie posiada definicji dobrej i złej wiary, chociaż w innych aktach prawnych taka definicja pojawia się. Art. 20 § 2 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego dotyczący przesłanek unieważnienia małżeństwa wskazuje, że małżonka w złej wierze traktuje się, jeżeli wiedział o okolicznościach unieważniających małżeństwo przy zawieraniu związku małżeńskiego. Również artykuł 6 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece wskazuje, iż w złej wierze jest ten, kto wie, iż prawo ujawnione w księdze wieczystej jest niezgodne z rzeczywistym stanem prawnym lub przy należytej staranności mógł się o tym dowiedzieć. Obie te definicje różnią się na tyle, że nie można nadać im uniewersalnego znaczenia. Racjonalny ustawodawca pojęcie dobrej i złej wiary przy zasiedzeniu nieruchomości pozostawił orzecznictwu. 

W orzecznictwie Sądu Najwyższego funkcjonowały długi czas dwa stanowiska odnośnie dobrej i złej wiary w zasiedzeniu nieruchomości. Pierwsze stanowisko tradycyjne twierdziło, iż w dobrej wierze jest ten, kto jest w błędzie ale w usprawiedliwonych okolicznościach może dojść do przekonania, że przesługuje mu prawo własności (dobra wiara sensu stricto).